Pulitzer-winnende grafische roman 'Feeding Ghosts' krijgt minimale aandacht

De grafische roman die Ghosts voedt: A Graphic Memoir van Tessa Hulls , gepubliceerd door MCD in 2024, heeft een opmerkelijke mijlpaal bereikt door de Pulitzer -prijs te winnen, aangekondigd op 5 mei. Deze prestigieuze prijs, beschouwd als het Pinnacle of Hessition in Journalism, Literatuur en Music in de Verenigde Staten en Second Only To the World To The Marks A Steet Comics. Opmerkelijk is dat het voeden van geesten slechts de tweede grafische roman is die een Pulitzer wint, volgens de Maus van Art Spiegelman in 1992, die een speciale prijs ontving. In een baanbrekende beweging won het werk van Hulls in de reguliere categorie memoires of autobiografie, die wereldwijd concurreert tegen het beste Engelse proza. Deze prestatie is nog indrukwekkender omdat het de grafische roman van Hulls is.

Ondanks deze monumentale prestatie heeft het nieuws verrassend weinig berichtgeving gekregen. Sinds de aankondiging twee weken geleden hebben slechts enkele mainstream- en handelspublicaties, zoals The Seattle Times en Publishers Weekly , samen met één grote nieuwsboeken, Comics Beat , over de overwinning gemeld.

Het Pulitzer Prize Board beschreef het voeden van geesten als "een beïnvloedend werk van literaire kunst en ontdekking waarvan de illustraties drie generaties Chinese vrouwen tot leven brengen - de auteur, haar moeder en grootmoeder, en de ervaring van trauma die met familiegeschiedenis is uitgedeeld." De roman kostte rompen bijna een decennium om de impact van de Chinese geschiedenis op drie generaties te creëren en te verkennen. Het duikt in het leven van haar grootmoeder, Sun Yi, een Shanghai-journalist die na de communistische overwinning van 1949 naar Hong Kong vluchtte, schreef een best verkochte memoires en leed later een mentale uitsplitsing van waar ze nooit herstelde.

Het verhaal van Hulls weerspiegelt ook haar eigen reis, opgroeien temidden van het niet -onderzochte trauma en de psychische aandoening van haar moeder en grootmoeder. Ze verliet het huis om naar afgelegen delen van de wereld te reizen, alleen om terug te keren en haar eigen angsten en trauma's te confronteren, een proces dat ze beschrijft als een generatie die de liefde van familie vereiste om te genezen. In een interview vorige maand verklaarde Hulls: "Ik had niet het gevoel dat ik een keuze had. Mijn familiespoken vertelden me letterlijk dat ik dit moest doen. Mijn boek heet Feeding Ghosts, omdat dat het begin was van dit negenjarige proces om echt in iets te stappen dat mijn familieplicht was."

Ondanks het succes van het voeden van geesten , heeft Hulls aangegeven dat dit misschien haar enige grafische roman is. In een ander interview legde ze uit: "Ik heb geleerd dat een grafisch romanschrijver echt ook voor mij isoleert. Mijn creatieve praktijk is afhankelijk van het in de wereld zijn en reageren op wat ik daar vind." Op haar website drukt ze haar intentie uit om over te stappen om een ​​ingebedde stripjournalist te worden, samen met veldwetenschappers, inheemse groepen en non -profitorganisaties in afgelegen omgevingen.

Ongeacht de toekomstige inspanningen van Hulls verdient het voeden van geesten wijdverbreide erkenning en viering buiten het rijk van strips, wat de diepgaande impact en artistieke verdienste van grafische romans benadrukt.