Ryan Coogler กล่าวถึงเพลงบลูส์เพลงแนวภาษาไอริชและความรักของเขาที่มีต่อวายร้ายแวมไพร์ในบาป

ในขณะที่ Ryan Coogler * Sinners * อาจปรากฏบนพื้นผิวเพื่อเป็นภาพยนตร์สยองขวัญแวมไพร์แบบดั้งเดิมความคิดริเริ่มภาพยนตร์ที่แท้จริงของมันอยู่ในวิธีที่มันจับเวลาและสถานที่ที่เฉพาะเจาะจง - Mississippi ในช่วงทศวรรษที่ 1930 - ในขณะที่ใช้ Blues เป็นเลนส์บรรยาย เพลงประเภทนี้ซึ่งครั้งหนึ่งเคยถูกประณามโดยนักเทศน์ว่าเป็น "The Devil's Music" กลายเป็นศูนย์กลางในการสำรวจชีวิตของตัวละครแอฟริกัน-อเมริกันส่วนใหญ่ของภาพยนตร์โดย Michael B. Jordan แสดงให้เห็นถึงควันและสแต็คพี่น้องฝาแฝด

ดังที่ Eric Goldman กล่าวไว้ใน การทบทวน Sinners ที่เปล่งประกายของเขาสำหรับ IGN“ ดนตรีไหลผ่านเส้นเลือด” ของภาพยนตร์เรื่องนี้ Sammie (Miles Caton) และ Delta Slim (Delroy Lindo) นักดนตรีท้องถิ่นที่ได้รับการยอมรับได้รับการว่าจ้างให้แสดงที่ Smoke และ Stack's Adention ซึ่งทอดสมอเรื่องราวในประเพณีดนตรีที่แท้จริง Coogler ใช้สิ่งนี้เป็นมากกว่าแค่บรรยากาศพื้นหลัง - มันกลายเป็นเสาหลักที่เชื่อมต่อรุ่นและชุมชน แวมไพร์นำโดย Remmick (Jack O'Connell) นำเสนอขนานที่น่าสนใจกับบรรทัดฐานทางดนตรีนี้เนื่องจากประเพณีพื้นบ้านของชาวไอริชเริ่มสานต่อการบรรยายในรูปแบบที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

Coogler เปรียบเทียบมรดกทางดนตรีสองมรดกได้อย่างเชี่ยวชาญคือบลูส์แอฟริกัน-อเมริกันและชาวไอริช-เพื่อสะท้อนประวัติศาสตร์ที่ใช้ร่วมกันของการกดขี่ระหว่างมนุษย์และแวมไพร์ ดนตรีทั้งสองรูปแบบไม่เพียง แต่เป็นการแสดงออกทางวัฒนธรรม แต่ยังเป็นการต่อต้านการต่อต้านกองกำลังอาณานิคม แต่ละคนจะได้รับชิ้นส่วนที่โดดเด่นตลอดทั้งภาพยนตร์เสริมสิ่งที่โกลด์แมนอธิบายว่าเป็น * คนบาป * เป็น“ ดนตรีที่อยู่ติดกัน” ฉากเหล่านี้ดื่มด่ำกับผู้ชมในการเดินทางทางประสาทสัมผัสแสดงให้เห็นว่าดนตรีสะท้อนตลอดเวลาและทำให้ผู้ที่สร้างมันเป็นอมตะ

ในการสัมภาษณ์เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้พูดคุยกับ Ryan Coogler เกี่ยวกับบทบาทของดนตรีใน *Sinners *ความลึกทางอารมณ์ที่อยู่เบื้องหลังตัวละครและทำไม Remmick เป็นหนึ่งในศัตรูที่เป็นส่วนตัวมากที่สุดที่เขาเคยเขียน - การเปรียบเทียบกับ Killmonger จาก *Black Panther * ด้านล่างนี้เป็นบทสนทนาที่เราแก้ไขเพื่อความชัดเจน:

Ryan Coogler: สำหรับฉันเพลงบลูส์เป็นการยืนยันถึงมนุษยชาติอย่างเต็มรูปแบบ มันมีอยู่ข้างเพลงของโบสถ์ แต่ยังพูดถึงทั้งจิตวิญญาณและร่างกาย บลูส์ยอมรับความเจ็บปวดความปรารถนาความโกรธและทุกแง่มุมของอารมณ์ความรู้สึกของมนุษย์โดยไม่ต้องเซ็นเซอร์ ในขณะที่เพลงของโบสถ์อาจกรองความดิบของชีวิตบลูส์รวบรวมข้อบกพร่องและความแข็งแกร่งทุกอย่าง มันเป็นการกบฏต่อการกดขี่ทางประวัติศาสตร์และการเฉลิมฉลองความงามที่เกิดจากการต่อสู้ ในข้อต่อ Juke ผู้คนพบพื้นที่ที่พวกเขาสามารถเป็นตัวของตัวเองได้อย่างเต็มที่ - เป็นอิสระที่หายากเมื่อโลกภายนอกปฏิเสธ

IGN: คุณใช้อะไรกับชุมชนแวมไพร์? พวกเขารวมคนที่มีภูมิหลังที่แตกต่างกัน แต่ทำหน้าที่เป็นกลุ่มมากกว่าบุคคล มีความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งขึ้นที่นั่น

Ryan Coogler: ฉันต้องการให้ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นของผู้ชม เมื่อปล่อยออกมาแล้วมันก็ไม่ได้เป็นของฉันหรือของทีมอีกต่อไป - เป็นการสำหรับผู้ชมที่จะตีความ แต่พวกเขารู้สึก แต่โดยส่วนตัวแล้ว Remmick เป็นตัวละครที่ฉันเชื่อมต่ออย่างลึกซึ้งในขณะที่เขียน เขาไม่เหมือนศัตรูที่ฉันเคยร่วมงานด้วยมาก่อน ฉันชอบที่จะสร้างความซับซ้อนของเขา - เขาปรากฏตัวอย่างไร แต่เผยให้เห็นบางสิ่งที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง การปฏิเสธการแบ่งแยกทางเชื้อชาติและการระบุตัวตนของเขากับชุมชนสีดำรู้สึกว่ามีพลังโดยเฉพาะ แบบไดนามิกนั้นทำให้เขาน่าสนใจอย่างไม่น่าเชื่อที่จะนำมาสู่ชีวิต

25 ภาพยนตร์แวมไพร์ที่ดีที่สุดตลอดกาล

26 ภาพ

IGN: สองช่วงเวลาที่ฉันชอบในภาพยนตร์เรื่องนี้คือลำดับดนตรีขนาดใหญ่ - หนึ่งในข้อต่อ Juke และอีกเรื่องหนึ่งจากมุมมองของแวมไพร์ สิ่งเหล่านั้นมารวมกันได้อย่างไร?

Ryan Coogler: ฉากเหล่านั้นเป็นหัวใจของภาพยนตร์ หากไม่มีพวกเขาธีมของมิตรภาพและความรักจะไม่ลงจอดในแบบที่พวกเขาต้องการ คนเหล่านี้คือคนที่มีชีวิตอยู่ด้วยระบบกดขี่ - แต่พวกเขาก็พบความสุขและการแสดงออกผ่านดนตรี ไม่ว่าจะเป็นการเต้นบลูส์หรือการเต้นของไอริชทั้งคู่เกิดมาจากข้อ จำกัด ยกตัวอย่างเช่นความแข็งแกร่งของการเต้นรำแบบไอริชมาจากการถูกห้าม ดังนั้นเมื่อ Remmick มาถึง Clarksdale ในปี 1932 คำถามจะกลายเป็น - เขาระบุด้วยใคร? เขาต้องการใช้จ่ายในคืนวันเสาร์ที่ไหน? การตอบที่เติมพลังทุกอย่างอย่างสร้างสรรค์

แกลเลอรี่ Sinners

12 ภาพ

IGN: ลำดับข้อต่อของ Juke ถูกถ่ายเป็นการถ่ายอย่างต่อเนื่องเพียงครั้งเดียว คุณตัดสินใจที่จะเล่นกับเวลาในฉากนั้นเมื่อไหร่?

Ryan Coogler: ความคิดนั้นเกิดขึ้นระหว่างกระบวนการเขียน Vampirism เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอ - ฉันต้องการสิ่งเหนือธรรมชาติมากกว่า ผ่านโรงภาพยนตร์ฉันต้องการแสดงให้เห็นว่ารู้สึกอย่างไรที่ได้เห็นการแสดงที่ยอดเยี่ยม ผู้คนมักจะอธิบายประสบการณ์ดังกล่าวในแง่ระเบิด - "พวกเขาฉีกบ้านลง" "เป่าฉันออกไป" - แต่คำพูดสั้น ๆ ในฐานะผู้สร้างภาพยนตร์มันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะแปลความรู้สึกนั้นโดยใช้เครื่องมือที่เรามี ข้อต่อของ Juke เกิดขึ้นเพราะผู้คนถูกปฏิเสธความสุข แต่พวกเขาก็ยังพบวิธีที่จะเฉลิมฉลอง และบางทีบางทีเพลงของพวกเขาอาจทำให้พวกเขาปาร์ตี้กับคนรุ่นต่อไปในอนาคต

IGN: ต่อมาในภาพยนตร์เราเห็นลำดับดนตรีที่สำคัญจากมุมมองของแวมไพร์โดยมีศูนย์กลางอยู่ที่ดนตรีพื้นบ้านไอริชดั้งเดิม คุณสามารถอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเลือกนั้นได้หรือไม่?

Ryan Coogler: ดนตรีพื้นบ้านไอริชมีความแตกต่างที่สวยงามนี้ นำ“ Rocky Road to Dublin” - มันเป็นเรื่องราวที่ทำให้ปวดใจด้วยพลังงานและความแข็งแรง มันเหมือนกับการเล่าเรื่องผีในขณะที่เต้นรำ คู่นั้นสะท้อน Delta Blues อย่างสมบูรณ์แบบ ทั้งสองวัฒนธรรมทนความยากลำบากแรงงานเกษตรและความยากจนอย่างเป็นระบบ แต่พวกเขาแสดงความยืดหยุ่นผ่านเพลงและการเต้นรำ ในงานศพเราร้องไห้ - แต่เราก็เต้นด้วย นั่นเป็นความเชื่อมั่นที่สะท้อนข้ามประเพณีของแอฟริกาและไอริช ดนตรีกลายเป็นภาษาลับซ่อนตัวอยู่ในสายตาธรรมดา และสำหรับ Remmick แวมไพร์ที่ท้าทายการปรากฏตัวค้นหาเครือญาติกับคนที่ไม่ดูเหมือนเขาจะกลายเป็นแกนหลักของข้อความของภาพยนตร์