Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing

Een van de meest memorabele momenten in de gehele Assassin's Creed -serie vindt plaats bij het begin van Assassin's Creed 3, wanneer Haytham Kenway klaar is met het samenstellen van zijn team in de nieuwe wereld. Spelers worden in eerste instantie ertoe gebracht te geloven dat ze een groep moordenaars volgen. Haytham, die een verborgen mes hanteert en het charisma van serie -icoon Ezio Auditore bezit, heeft tot op dit moment de rol gespeeld van een held, die indianen uit de gevangenis bevrijdde en Britse Redcoats confronteert. De wending komt wanneer hij de uitdrukking uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden", onthullend dat we de Tempeliers hebben gevolgd, de gezworen vijanden van de moordenaars.

Deze verrassende opstelling belichaamt de piek van het verhalende potentieel van Assassin's Creed. Het originele spel introduceerde een boeiend concept - je doelen kent, kennen en elimineren - maar het ontbrak diepte in zijn verhalen, waarbij zowel hoofdpersoon Altaïr als zijn doelen zonder persoonlijkheid. Assassin's Creed 2 verbeterde dit door de meer iconische Ezio te introduceren, maar het heeft zijn tegenstanders niet volledig ontwikkeld, zoals gezien bij de onderontwikkelde Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood. Pas bij Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, besteedde Ubisoft gelijke aandacht aan het ontwikkelen van zowel de gejaagde als de jager. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom van setup naar uitbetaling, waardoor een delicaat evenwicht werd bereikt tussen gameplay en verhaal dat nog moet worden gerepliceerd.

Hoewel het huidige RPG-tijdperk van de serie goed is ontvangen, geloven veel fans en critici dat Assassin's credo achteruitgaat. De redenen hiervoor worden gedebatteerd, met sommigen wijzen op de steeds fantastische elementen, zoals gevechten tegen goden zoals Anubis en Fenrir, terwijl anderen bekritiseren de introductie van romantische opties of het gebruik van historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de achteruitgang voortkomt uit de verschuiving van de serie, weg van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door uitgebreide sandbox-elementen.

In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed zijn originele actie-avontuurformule uitgebreid met RPG- en live service-elementen, waaronder dialoogbomen, op XP gebaseerde nivelleringssystemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Maar naarmate de spellen groter zijn geworden, zijn ze begonnen zich holer te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen.

Hoewel Assassin's Creed Odyssey bijvoorbeeld meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en meeslepend. De opname van spelerskeuze in dialoog en acties, bedoeld om onderdompeling te verbeteren, resulteert vaak in scripts die dun worden uitgerekt over meerdere scenario's, zonder de gerichte, scenario-achtige kwaliteit van de eerdere games. Dit verwatert de karakterontwikkeling, waardoor interacties meer aanvoelen als ontmoetingen met generieke NPC's in plaats van complexe historische figuren. Het Xbox 360/PS3 ERA heeft daarentegen een aantal van de beste schrijven in gaming geleverd, van Ezio's gepassioneerde toespraak na het verslaan van Savonarola tot Haytham's aangrijpende Soliloquy bij zijn dood door zijn zoon, Connor:

*"Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te streelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden."

Het schrijven in de serie heeft ook op andere manieren geleden. Moderne spellen vereenvoudigen het verhaal vaak tot een duidelijke dichotomie van moordenaars als goed en Tempeliers als slecht, terwijl eerdere games de vage lijnen tussen de twee facties onderzochten. In Assassin's Creed 3, versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor, met William Johnson die suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen, Thomas Hickey die de missie van de Assassins in twijfel had getrokken en de kerk van Benjamin, argumenteert dat perspectief de realiteit vormt. Haytham zelf ondermijnt het geloof van Connor in George Washington en liet doorschemeren dat de nieuwe natie zo despotisch zou kunnen zijn als de monarchie die het verving - een claim gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Tegen het einde van de game blijven spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor de diepte van het verhaal wordt verbeterd.

Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, werd het nummer "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2 -score, gecomponeerd door Jesper Kyd, het officiële thema van de serie vanwege de resonantie met spelers. De PS3-spellen, vooral Assassin's Creed 2 en Assassin's Creed 3, waren fundamenteel karaktergestuurde ervaringen. De melancholische gitaarreeksen van "Ezio's Family" waren bedoeld om Ezio's persoonlijke trauma op te roepen in plaats van de setting van de game. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische vooruitgang van de huidige Assassin's Creed-games waardeer, hoop ik dat de franchise uiteindelijk zal terugkeren naar het leveren van gerichte, karaktergestuurde verhalen die oorspronkelijk fans boeiden. In de huidige markt, gedomineerd door uitgestrekte sandboxen en live service -ambities, is een dergelijke terugkeer echter mogelijk niet in overeenstemming met "goede zakelijke" praktijken.